buat seorang sahabat...

Untuk awak,

            Mungkin saya silap dah salah, mungkin saya lupa. Mungkin juga saya ego. tapi tak pernah terlintas dalam diri saya untuk menidakkan awak sebagai seorang yang banyak berjasa membantu saya sepanjang saya disini. Menyokong saya ketika ketiadaan orang yang saya sayang, menenangkan saya ketika saya runsing, membantu ketika saya sesak.

            Mungkin juga saya cemburu, bila awak berkawan dengan dia, saya rasa diri saya hanya manusia terbuang tidak berguna. Tidak pernah disenangi. Bila awak berkawan dengan dia, saya rasa saya dipinggirkan. Semua hanya untuk dia. Dan mungkin saya juga yang salah, tidak memahami awak.

            Kita berkenalan bukan semalam, tapi mungkin saya bukan sahabat yang terbaik untuk awak. Mungkin saya tidak serasi dengan awak. Mungkin saya tidak mampu mencapai level untuk awak.

            Kalau dulu, tidak pernah sekali awak lupakan saya, sekarang dah tak ingat ye. Kalau dulu makan, tak pernah tak ajak, sekarang, saya makan sdri awak mkn sendiri. Kalo dulu tak lengkap takder saye, tak der awak. Sekarang, awak sihat ke tak, dok kat kat mane, saye tak amik tahu. Kenapa? Sebab saya rasa saya tak perlu tahu kalau awak sendiri yang tanak saya amik tahu.

            Mesej pun tidak dah, tanya itu ini pun tak der dah, telepon apatah lagi, memang susah nak tengok dalam list dialled ngan receive call. Lalu bagaimana? Awak dan saya masing-masing keras kepala, masing-masing tanak cara.

            Nak telepon pun serba salah, kalo angkat pun macam nak tanak jawab je, nak mesej pun macam rase tak perlu sebab takder ape nak tanye atau sembang. Nak jumpe pun tak thu nak wat aper. Kalau menjenguk kat bilik, awak lebih kepada buat tak tahu, jadi saya macam mana? Malunya, bercakap pun macam nak tak nak. So, saya pun buat tak thu jugak. Kalo awak tepon tuh, tgk miskol pas saya balik mandi, wah bersyukurnye, tengok ade mesej dalam telepon, pun happy semacam jer. Tapi sekarang ni tak der dah kot. Masa semakin suntuk. Mungkin esok awak dan saya tak berpeluang untuk berjumpa lagi. Mungki esok awak dan saya takde sebab untuk berjumpe lagi. Mungkin esok, awak dan saya, hanya senyum ketike berselisih bahu sahaja.

            Walau macam mana pun, awak sahabat terbaik yang pernah saya jumpa, awak sahabat yang terindah yang saya ada. Kalau lepas ni, awak dan saya tidak berkesempatan untuk besam lagi, saya mintak awak ingat satu sahaja, ingat lah saya sebagai seorang yang pernah jadi sahabat awak. Ingat la saya sebagai seorang teman yang pernah mengisi tempat disisi awak sebagai peneman, biar lah awak nak kata saya koya, poyo, atau lain, tak per. Saya tahu, kalau saya tak luahkan, mungkin taka de kesempatan. Kalau saya tak luahkan disini, mungkin satu hari nanti, saya takkan berpeluang lagi untuk meluahkan nya. Ini medan terbaik untuk saya berkongsi. Kalau pun awak tak baca, saya tak kisah sebab mungkin ada yang akan bagitahu awak. Dan kalau tidak pun, bairlah orang lain yang menilai perasaan saya pada awak sebagai sahabat. Dan saya berharap, awak takkan pernah bauang saya sebagai seorang sahabat awak.